بي‌فايده بود. فرار از خاطرات گذشته، بي‌فايده بود. خاطراتي كه ديگر جزئي از وجودش شده بود. خاطراتي كه هر چه تلاش مي‌كرد از آن‌ها دورتر شود، با كوچك‌ترين نشانه و تلنگري، از زير خاكستر فراموشي سر درمي‌آورد و وجودش را به آتش مي‌كشاند. فكر كرد آدم تا قبل از مرگش، چند بار بايد جان بكند؟ چند بار بايد تكه‌هاي روح و روانش را بدهد تا به مرگ برسد؟ براي يك بار مردن، اين همه جان كندن، عادلانه نبود.