شعر اين كلمات را در خود داشت: نه زميني باير، كه جنگلي وارونه شاخ و برگ درختان، چسبيده به دل زمين كورين انگار كه جانش بسته به يافتن آني پناهگاهي است، كتاب را زمين گذاشت. هر لحظه ممكن بود تمام آپارتمان تعادلش را از دست بدهد و وارونه شود و از خيابان پنجم به سنترال پارك پرتاب شود. بعد باز جلد كتاب را نگاهي كرد. به آن خيره شد. بعد يك دفعه از تخت بيرون پريد و شماره رابرت وينر را با تلفن گرفت.