«به خاطر اينكه روزي غذاي كرم‌ها خواهيم شد. چون شماري محدود از بهار و تابستان و پاييز را تجربه خواهيم كرد. باورش سخت است اما روزي از نفس خواهيم افتاد، تن‌مان سرد خواهد شد، و خواهيم مرد. به چهره اين مردهاي جوان نگاه كنيد، آيا چشمان‌شان مثل شما پر از اميد نيست؟ حالا بگوييد اين اميدها و لبخندها كجا رفته‌اند؟ حالا هر كدام، غذاي گل نرگس‌ها شده‌اند! به زمزمه‌شان از پشت قاب عكس‌ها گوش كنيد كه از وراي گذشته با شما حرف مي‌زنند.» «دم را غنيمت بشمار. زندگي‌ات را فوق‌العاده كن...»