نظام سياسي ايران از ميان انواع نظام‌هاي شناخته شده نظام خودكامگي بوده است يعني نظامي كه به ظاهر يك نفر بدون ضابطه و قانون خواسته‌هاي خود را تحميل مي كند ... در نظام خودكامگي ترس جانمايه‌ي رابطه بين پادشاه و مردم است. فردوسي در داستان (ضحاك ماردوش) كه مغز انسان‌ها خوراكشان است نماد اين خود كامگي قرار مي دهد و آرزوي استقرار نظامي استوار و شاهي دادگستر و مردماني دل‌آگاه و عدالت مي‌پرورد. اما چه مي‌شود كه ريشه‌هاي خودكامگي هم‌چنان در اعماق تاريخ ما مي‌پايد و مي‌ماند. جامعه شناسي خودكامگي از خلال هزارتوهاي تاريخ ديرسال ايران و ايرانيان به جستجوي علل و عوارض ديرپايي و ماندگاري خودكامگي در نظام سياسي و فكري مي‌پردازد و با جستجو در اخبار و احوال تاريخي و با توجه به نظريه‌هاي نوين جامعه شناسي سعي در يافتن و تبيين و تعريف آبشخور خودكامگي دارد.