در جهان داستان‌نويسي آمريكاي لاتين، بعد از انتشار آثار بورخس، كمتر نوشته قابل اعتنايي مي‌توان يافت كه براي دور شدن از واقعيت‌گرايي عيني توانسته باشد از جادو و ابداع خيال‌سازي‌هاي بورخس، از نخستين پيشتازان سده بيستمي اين نوع، چندان فاصله گرفته باشد. زمان، جاودانگي، مرگ، ويژگي‌هاي شخصيت آدمي و دوگانگي‌اش، جنون، درد، تقدير، همه و همه، درون‌مايه‌هاي اصلي آثار غنايي- ماوراءالطبيعه بورخس‌اند كه ما با آنها در قالب حكايت‌هاي رقت‌انگيز يا مصيبت‌بار رو به رو مي‌شويم و بدون پيدا كردن فرصتي براي راه حل ،خود را بي‌درنگ مانند اسيري چاره‌ناپذير در آينه هزار توي آن مي‌يابيم. قالب ابداعي او را نمي‌توان به زور در جغرافيا فرهنگي خاصي گنجاند؛ وسعت دامنه‌اش به اندازه‌اي است كه سر تا سر جهان را درمي‌نوردد و عمق آن به يمن نامتناهي بودنش فراتر از گستره‌اي است كه بستر تاريخ انديشه‌ها را مي‌سازد، انديشه‌هايي كه نسبت انسان با كائنات را رقم مي‌زند.