اگر از تاريخچه نشو و نماي فکري کانت و از نتايج رشد عقلاني او صرف‌نظر کنيم احتياجي به اين نيست که براي حکايت‌کردن وقايع زندگي او وقت زيادي صرف بنماييم زيرا زندگي او بسيار عاري از وقايع و خالي از حوادث جالب‌توجه بوده است. البته عمر هر فيلسوفي اولاً و بدواً مصروف تفکر و تأمل است نه فعاليت در صحنه زندگي عمومي. فيلسوف فرمانده لشگر يا کاشف مناطق قطبي نيست و جز در موردي که مثل سقراط مجبور به نوشيدن زهر شود يا مثل جوردانو برونو او را در آتش بسوزانند عمر او بي‌حادثه مي‌گذرد. ولي کانت حتي مثل لايب‌نيتز مرد کثيرالسفري هم نبود و تمام عمر خود را در پروس شرقي گذرانيد، و مثل هگل مقام رهبري فلسفي مطلق‌العنان دانشگاه تاريخي برلين را احراز نکرد. او فقط استاد بسيار خوبي بود که در يک دانشگاه ولايتي که چندان امتيازي نداشت تدريس مي‌کرد. خصائل و اخلاق او هم چنان نبود که مثل کيرکگارد و نيچه زمينه مناسبي براي تحليل‌گران روان‌شناسي فراهم سازد.