كتاب حاضر ادامه‌ي مسير تحليلي پيشين پري اندرسون در ملاحظاتي درباره‌ي ماركسيسم غربي است. اندرسون تقريبا يك دهه پس از اثر پيشينش، هم برخي نكات و پيش‌بيني‌هاي اثر قبلي را مجددا ارزيابي مي‌كند و هم به بررسي تحولاتي مي‌پردازد كه نظريه‌ي ماركسيستي در غرب در اين سال‌ها از سر گذرانده است. اين تحولات پيش از هر چيز محصول ظهور رقبايي تازه نظير نظريه‌هايساختارگرا و پساساختارگرا است. دوگانه‌ي ساختار/سوژه (در گفتمان فلسفي) يا ساختار/عامليت (به طور كلي در علوم اجتماعي) از ديرباز در قامت يكي از سخت‌جان‌ترين معضلات تفكر جلوه كرده است. از همين‌رو، نحوه‌ي مواجهه با اين دوگانه (از توصيف و تبيين گرفته تا تلاش براي فرارفتن از آن) را مي‌توان يكي از مهم‌ترين نقاط عطفي دانست كه نظرگاه‌هاي گوناگون را از يكديگر تفكيك مي‌كند. مادامي كه زندگي انساني و نظم اجتماعي همچون سازه‌اي بيروني و جدا از سوژه‌هاي انساني جلوه كند، مادامي كه سويه‌هايي از زندگي انساني ذيل اجبارها و الزامات بر آدميان جلوه كند و آدمي ملزم به‌ تن دادن به قوانيني وراي قوانين خودخواسته و آگاهانه و تغييرپذير باشد، از ساختار هم خلاصي نيست. از سوي ديگر‏، مادامي كه ويران‌شهرهاي علمي‌تخيلي و روباتيك تحقيق نيافته‌اند و دگرآييني همه‌ي مجراهاي خودآييني را اشغال نكرده است، مادامي كه مي‌توان از انسان سخن گفت يا، دقيق‌تر، مادامي كه كماكان مي‌توان سخن گفت، لاجرم چه بخواهيم چه نه و چه بدانيم چه نه، از سوژه وعاملين سخن مي‌گوييم.