کتاب «شوريدگي و ماخوليا» نوشته ساوريو آنسالدي، متني عميق درباره ابعاد فلسفي، الهياتي و شاعرانه شوريدگي و ماخوليا در دوران رنسانس است و به اين موضوع مي پردازد که چگونه اين احساسات شديد در آثار متفکران کليدي رنسانس نقش اساسي داشتند و چگونه چشم انداز فکري آن دوران را شکل دادند. نويسنده ابتدا بررسي مي‌کند که چگونه خشم و ماخوليا به عنوان نيروهاي قدرتمندي تلقي مي‌شوند که مي‌توانند از تجربيات عادي بشري فراتر دانسته شوند. در دوران رنسانس اين عواطف به مثابه مظاهر نيروي انساني فوق العاده دانسته مي شد که فرد را قادر به کسب دستاوردهاي خلاقانه و فکري عميق مي کرد. به واقع، اين کتاب بررسي مي‌کند که چگونه اين احساسات صرفا تجربيات شخصي نبودند، بلکه عميقا با گفتمان‌هاي فلسفي و کلامي آن زمان در هم تنيده بودند. نويسنده بر آثار چند شخصيت مهم آن دوران، از جمله مارسيلو فيچينو، پيکو دلا ميراندولا، لئو عبري و جوردانو برونو تمرکز دارد. هر يک از اين متفکران شوريدگي و ماخوليا را در مرکز تحقيقات فلسفي خود قرار دادند و از اين احساسات براي تسلط و فراروي از محدوديت‌هاي بالقوه انساني و دست يابي به الهام الهي استفاده کردند. نويسنده نشان مي دهد که چگونه اين متفکران از مفاهيم شوريدگي و ماخوليا براي به چالش کشيدن باورهاي مرسوم و جابجايي مرزهاي دانش بشري استفاده کردند. يکي از مهم ترين ايده هاي آنسالدي در اين کتاب اين است که شوريدگي و ماخوليا را مي‌توان همچون حالات انسان‌شناختي در نظر گرفت که نشان‌دهنده توانايي هاي سترگ طبيعت انساني است. اين احساسات به عنوان نيروهاي محرکه در پس تحولات فرهنگي و فکري بزرگ به تصوير کشيده مي شوند. او توضيح مي دهد که بدون افراط بروز يافته از طريق شوريدگي و ماخوليا، بسياري از خلاقانه ترين و دگرگون کننده ترين اعمال دوران رنسانس ممکن نبود. قابل ذکر است که سبک تحليل نويسنده شامل رويکردي ميان رشته‌اي است که فلسفه، الهيات و شعر را در هم مي‌پيوندد تا درک جامعي از اين احساسات متفاوت انساني، شوريدگي و ماخوليا، ارائه دهد.