اسپينوزا گونه‌اي نظريه‌ي قدرت حاکم را بسط مي‌دهد که بر طبق آن قدرت حاکم برساخته‌ي مردم است؛ به اين ترتيب قدرت حاکم به قدرتي پويا با درجات گوناگوني از ثبات و عدم ثبات تبديل مي‌شود. قدرت حاکم توسط مردم و از طريق حال‌مايه‌هايي نظير اميد، ترس و خشم برساخته مي‌شود: اگر اعمال حاکم موجب خشم انبوه خلق شود قدرت‌اش کاهش مي‌يابد: «اقداماتي که موجب خشم شهروندان مي‌شوند ديگر جزو حقوق دولت نخواهند بود. زيرا مسلّم است که انسان‌ها برحسب طبيعت، به محض اين که دچار هراسي مشترک مي‌شوند يا ميل به جبران خسارتي مشترک پيدا مي‌کنند، به پيوند با يکديگر تمايل مي‌يابند. حال با توجه به اينکه تعريف کننده و معيار حقوق دولت توان مشترک انبوه خلق است، مي‌توان نتيجه گرفت که دولت به همان اندازه که دليل و بهانه‌اي به شمار کثيري از شهروندان مي‌دهد تا در اعتراضي عمومي به هم بپيوندند، توان و حق‌اش کاهش مييابد.» به بيان ديگر هرگاه اعمال حاکم موجب شود مردم عليه او به يکديگر بپيوندند او قدرت خود را کاهش مي‌دهد، به همان ميزان که قدرت مردم براي شورش يا به ثمر رساندن يک انقلاب افزايش مي‌يابد.