درک امروزه‌ي ما از سينما، عمدتا متاثر از جريان‌هاي غالب سينماي واقع‌گرا است که بر نحوه‌ي ادراک و نحوه‌ي تماشاگري ما نه تنها در نسبت با سينما، بلکه حتي در نسبت با امر واقع نيز اثر مي‌گذارند. اين جريان‌ها، شيوه‌اي از تماشاگري منفعلانه را بخ مخاطب تلقين مي‌کنند؛ و اين همان رويکردي است که در نظربات پسا-سينمايي مورد نقد جدي قرار مي‌گيرد. با اثرپذيري تئاتر از سينما، التقاط هنر اجرا با فناوري و استفاده‌ي روز‌افزون از ابزارهاي سينمايي در آثار صحنه‌اي، شاهد شيوه‌ي نويني از اجراي صحنه‌اي هستيم که مي‌توان آن را اجراي التقاطي، چندرسانه‌اي يا ميانجي‌گرانه ناميد. شماري از اين آثار با استفاده از ابزارهاي (تا پيش از اين) سينمايي، به پرسش از سنت‌هاي غالب سينمايي، سياست‌هاي ادراک پنهان در پس اين آثار و نقد شيوه‌هاي تماشاگري پرداخته اند.