اما قصه‌هايي كه در اين مجموعه مي‌خوانيد تنها يك بعد از ابعاد ادبي اسكاروايلد است. آندره ژيد كه از دوستان اسكار وايلد بود درباره او مي‌نويسد: «غالبا در محفل دوستان و آشنايان به جاي آن كه حرفي بزند و بحثي بكند قصه مي‌گفت. در ميان قصه‌ها، بعضي از شاهكار‌هاي او مانند «شهزاده خوشبخت» ، «شاه جوان» و «ماهيگير و روحش» را مي‌توان يافت. هانس كريستين آندرسن براي كودكان قصه مي‌گفت و اسكار وايلد عموما در محافلي كه روشنفكران و نخبگان گرد آمده‌اند قصه مي‌گويد. گويي آنها را كودكاني مي‌پندارد كه با بچه‌ها تفاوتي ندارند جز سن و سال بيشتر!