«آزار ديدن از خاطرات يك چيز است و به خاطر آوردن آن‌ها با صداي بلند يك چيز ديگر. عزيزم، شايد بهتر باشد كه تاريخ را همان‌طور كه هست، يك گوشه رها كنيم. يادآوري زياد خاطرات، ثبات شخص را بر هم مي‌زند و حال و چيزهاي كمي‌را كه از آينده باقي مانده حريصانه مي‌بلعد.» همه ما به نوعي روايتگر تاريخ هستيم و در هر دوره زماني بيان خاطرات فردي از يك رويداد، به نويسندگان و تاريخدانان كمك كرده تا آثارشان را خلق كنند. كريستينا گارسيا - نويسنده كوبايي‌تبار آمريكايي - در كتاب اينجا در برلين براي شنيدن روايت اشخاصي كه جنگ جهاني دوم را لمس كرده‌اند به برلين سفر كرده و خاطرات آن‌ها را شنيده و نوشته است. گارسيا كه تجربه حرفه خبرنگاري را نيز دارد، با استفاده از شخصيتي بي‌نام كه در كتاب با اسم «مهمان» آن را مي‌شناسيم با افراد روايت اينجا در برلين مصاحبه و خاطراتشان را داستان‌گونه بيان مي‌كند. اينجا در برلين روايت افرادي است كه يا جنگ را به چشم ديده‌اند يا بعد از جنگ متولد شده و از تبعات آن بي‌بهره نمانده‌اند.