براي ما دين‌داران، تبيين نسبت آزادي (مثبت و منفي) با دين، و بازنمودن امكان (بل فضيلت) ايمان آزادانه، سوالي است هم ديني و هم سياسي. ليبراليسم كه در فضاي مه‌آلود سياسي جامعه‌ي ما اين همه مطعون و مذموم افتاده است، حامل پيام معرفت‌شناسانه است كه يقين را امري ديرياب بل ناياب مي‌داند و لذا همه ي آدميان جايزالخطا را صلا مي‌زند تا با فرونهادن باد نخوت از سر، فروتنانه بر سر سفره‌ي معرفت بنشينند و همه با هم، هم‌غذا شوند. و اين يعني وانهادن امور به عقل جمعي و پشت كردن به استبداد معرفتي و سياسي و ديني. باري اگر در يك جامعه‌ي فقهي و ولايي، نقد ديني و شك ايماني ناروا ناممكن باشد در ايمان فردي هيچ يك از اين احكام جاري نيست حتي ايمان را هم نبايد از جنس جزم دانست، آن‌كه ضد ايمان است، ياس است نه شك.