آنچه بيش از هر چيز از سينما انتظار داريم ولي به ندرت آن را در اختيار ما قرار مي‌دهد اين است: سرنخ‌هايي از واقعيت محض رخدادهايي كه با آن‌ها درگير است. در مورد سينما خطر داشتن دانش زياد (و يا دانشي كه بدون تفكر اندوخته شده باشد) اين است كه مي‌تواند توجه ويژه ما را بيش از اندازه روي جنبه‌هاي مفهومي فيلم متمركز كند، كه در اين صورت ممكن است تجربه ما را به سمت عقلاني شدن سوق دهد و در نهايت منجر به آسيب رسيدن به ماهيت پاسخ ما شود،... هر چه كمتر در مورد فرهنگي كه فيلم مورد نظر از آن بيرون مي‌آيد بدانيم، بيشتر امكان اين را داريم كه بدون اين كه جزييات آشنا ولي سطحي حواس ما را به سمت خود جلب كنند، بتوانيم واكنشمان را به طور غريزي نسبت به ساختار دروني اثر بروز دهيم.