در این کتاب چهار نمایش‌نامه تلویزیونی از بکت آمده که هر چهار را خود، بلافاصله یا با فاصله زمانی یکی دو سال، کارگردانی کرده است. «چهار»، «سه‌نوازی شبح»، «مگر ابرهای»، «شب و رویاها»،‌ بخش‌هایی از زبانی هستند که ژیل دولوز،‌فیلسوف پرآوازه معاصر فرانسوی،‌ آن را در مقاله «فرسودگی» که حدود یک‌دوم متن کتاب حاضر را تشکیل داده،‌ «زبان تصاویر و فضاها» می‌نامد، زبانی که «می‌تواند کلمات و صداها را در تصویرها گرد هم آورد، البته بنا به یک ترکیب ویژه... این زبان در رمان متولد می‌شود و با عبور از میان تئاتر،‌ راز تدوینش را در تلویزیون می‌‌یابد، صدایی از پیش ضبط شده برای تصویری که هر بار در حال شکل‌گیری است. در این‌جاست که ویژگی اثر ادبی تلویزیونی به وجود می‌آید...»