در اين كتاب چهار نمايش‌نامه تلويزيوني از بكت آمده كه هر چهار را خود، بلافاصله يا با فاصله زماني يكي دو سال، كارگرداني كرده است. «چهار»، «سه‌نوازي شبح»، «مگر ابرهاي»، «شب و روياها»،‌ بخش‌هايي از زباني هستند كه ژيل دولوز،‌فيلسوف پرآوازه معاصر فرانسوي،‌ آن را در مقاله «فرسودگي» كه حدود يك‌دوم متن كتاب حاضر را تشكيل داده،‌ «زبان تصاوير و فضاها» مي‌نامد، زباني كه «مي‌تواند كلمات و صداها را در تصويرها گرد هم آورد، البته بنا به يك تركيب ويژه... اين زبان در رمان متولد مي‌شود و با عبور از ميان تئاتر،‌ راز تدوينش را در تلويزيون مي‌‌يابد، صدايي از پيش ضبط شده براي تصويري كه هر بار در حال شكل‌گيري است. در اين‌جاست كه ويژگي اثر ادبي تلويزيوني به وجود مي‌آيد...»