گوشه‌اي از صحنه به آرامي روشن مي‌شود، سهراب در حالي‌كه خواب است و يك كتاب فانتزي بزرگ در كنارش وجود دارد، ديده مي‌شود. همزمان مي‌شنويم: صداي قصه‌نويس پير: خلاصه، اون‌ها به كوه رفتن و تا آخر عمر با خوبي و خوشي زندگي كردن [خنده] صداي سهراب: يعني چي بابا بزرگ؟ چرا قصه‌هاي شما همش اين‌طوري تموم مي‌شه؟! صداي قصه‌نويس پير: بايد هم اين‌طوري باشه، قصه‌هايي كه من تو اين كتاب واسه بچه‌ها نوشتن، همه پايان خوشي دارن و در ضمن، پند آموزن! صداي سهراب: ولي من تصميم گرفتم چند تا از اين قصه‌ها رو يك كم دست‌كاري كنم كه قشنگ‌تر بشن! صداي قصه‌نويس پير: يعني چي؟! تو حق نداري ندونسته و بي‌دليل دست ببري تو كتاب قصه‌ها سهراب! اين يك كتاب قديمي و ارزشمنده. من و بقيه قصه‌نويس‌ها هزار سال زحمت كشيديم تا اين قصه‌ها رو نوشتيم و حالا به دست تو رسيده پسر جون