پيش‌پرده‌خواني کمينه‌گراترين شکل نمايش در ايران به شمار مي‌رود. پيش‌پرده‌خوان‌ها که به روال نمايش‌هاي کوتاه و سرگرم‌ساز بوده‌اند با طنزي کم و بيش صريح از اوضاع و شرايط سياسي، اجتماعي و فرهنگي انتقاد مي‌کرده و سرانجام نيز با بُن‌انديشه‌هاي اخلاقي پايان مي‌پذيرفته‌اند. در پيش‌پرده‌خواني معمولاً يک تا سه نفر نمايشگر در زماني حدود 3 تا 10 دقيقه در برابر تماشاگران هنرنمايي مي‌کرده‌اند. اين نمايش‌هاي ايراني که در فاصله‌ي زماني ميان‌پرده‌اي نمايش اصلي پديد آمده‌اند، به کلاني محصول شرايط و اوضاع سياسي ، اجتماعي ويژه‌اي از تاريخ ايران در سال‌هاي 1332 ـ 1320 (1953 ـ 1941 ميلادي) بوده‌اند.