قهوه را دم کرد. گوشی‌اش را از جیب پالتوش درآورد و تنش یخ کرد. پیامک‌ها از کامیار آصف بود. حتی جرئت نداشت بازشان کند. فکرهایی که زیر دوش حمام رها کرده بود عین مور و ملخ هجوم می‌آوردند به سرش. قلیش بی‌اختیار بنای تند تپیدن گذاشت. یعنی هنوز یک ساعت نگذشته تصمیم گرفته بود از آتویی که در دست داشت سوء استفاده کند؟ جانش به لبش رسید تا بالاخره پیامک‌ها را باز کرد. توی اولی نوشته بود: امیدوارم با اون حال خراب زنده رسیده باشی خونه. و دومی: خانم نادریان لطفا این رو بگذار به حساب ارتباط کاری. یه خبر بده که اوکی هستی.