وقتي به تاريخ سينماي آلمان نگاه مي‌كنم، بي‌درنگ حسي از درد به جانم مي‌نشيند. ديگر براي ما هيچ پيوستگي وجود ندارد. از وقتي شروع كردم به ساختن فيلم، همواره حس يتيم بودن داشتم، چون پدران ما، طرف بربريت را گرفتند؛ بربريت فاشيسم. اين مانند از دست دادن پانزده سال اعتبار بود؛ يا حتي بيشتر. نمي‌شود بدون ارتباط با تاريخ سينماي خودتان در سينما كار كنيد. براي همين است كه اين‌طور با جديت به‌دنبال ارتباط با سينماي پدربزرگان خودمان هستيم. خانم لوته آيزنر مانند يك پل عمل مي‌كرد. او كسي است كه تاريخ سينما را از زمان پيدايش مي‌شناخت. گويي او واپسين ماموت پرپشم تاريخ سينما بود؛ كسي كه تمام آن‌هايي را كه در سينما كار كرده بودند، مي‌شناخت؛ از برادران لومير گرفته تا ملي‌يس، پودفكين، ايزنشتين، فريتز لانگ و مورنائو؛ همه را.