هنر معماري اسلامي ايراني که اساس آن مبتني بر هندسه است در ايران بر اصولي غير مکتوب متکي بوده که سينه به سينه به نسلهاي بعدي رسيده، و متاسفانه با گذشت زمان اين توارث از بين رفته و به دليل غير مکتوب بودن آنها و يا اگر مکتوب بوده در اثر حوادث زمان و زبان به نسلهاي بعد منتقل نشده و چنانچه چند اثر مکتوبي هم وجود داشته يا در کتابخانه ها خاک مي خورده و يابه دليل فقر از دست رفته و به کتابخانه ي موزه هاي غرب منتقل شده و از دسترس اهل فن به دور افتاده است، به طوري که اکنون در گوشه و کنار مملکت تعداد انگشت شماري از معماران را مي توان پيدا کرد که به اصول اين هنر آشنا باشند و در نتيجه اکثرا با علم هندسه که با سبک خاص و ماهرانه اي بستر اين هنر زيباست آشنا نيستند.