اساس گفت‌وجوهاي من با كسان ادبيات و هنرها، كنكاش و شناخت پديده‌‌يي به نام انسان در فرهنگ معاصر ايراني بوده است. مقصودهاي ديگر، در فرع بوده و نتوانسته گپ‌وگفت را به سمت و سويي صرفا ادبي يا هنري جهت دهد: چهره به چهره شدن، ياد كردن و آنگاه حرف آوردن! عده‌يي مي‌خواستند و عده‌يي مي‌خواهند تا از پشت پرچين ادبيات و هنرها به اين آدم‌ها نگاه كنند. اما، اينها مردم زندگي بوده‌اند كه گه‌گاه نيمرخي در ادبيات و هنرها نشان داده‌اند.