اما ما به ندرت از جنگ حرف مي‌زديم. اگر هم حرفي به ميان مي‌آمد، با چنان ابهام كينه‌توزانه‌اي همراه بود كه انگار مهم نبود هنگام حملات هوايي در پناه‌گاه‌هاي گل‌آلود چمباتمه زده‌ايم، كه پس از حمله اجسادي را دفن كرده‌ايم كه پوست سوخته‌شان پر از سوراخ و تركش بوده است، كه از گرسنگي پوست كاساوا مي‌خورديم و شكم برآمده از سوء تغذيه كودكان را به نظاره مي‌نشستيم. تنها چيز مهم انگار اين بود كه نجات يافته بوديم. پنداري اين بين همه ما نجات‌يافتگان جنگ بيافرا توافقي ضمني بود.