جرج اورول، پيش از هر چيز ديگري، يک مقاله نويس بود. اولين آثاري که از او چاپ شد، مقاله بودند. آخرين نوشته‌هايش بر بالين مرگ هم مقاله بودند. لابه‌لاي اين دو مرحله، او پيرو چيزي بود که هميشه به عنوان رسالت اصلي يک مقاله در نظر گرفته مي‌شود؛ مطرح کردن افکاري درباره زندگي و هنر در يک فضاي فشرده با يک صداي شخصي متمايز که مستقيم با خواننده صحبت مي‌کند. مقاله با استعدادهاي خاص اورول کاملاً سازگار بود و حتي در بهترين داستان او ردپاي آن ديده مي‌شود. مثلاً لابه‌لاي سطور طولاني رمان 1984، ساختار سطحي رمان‌گونه آن در هم مي‌شکند و دغدغه‌هاي مورد توجه اين رمان‌نويس، با فشار از آن بيرون مي‌زند. يکي از دلايل تمايل اورول به مقاله، ماهيت انعطاف‌پذير آن است. تمام چيزي که يک خواننده انتظار دارد اين است که مقاله‌نويس بداند چه مي‌خواهد بگويد و حرف جذابي براي گفتن داشته باشد، با صدايي که مختص خودش باشد. بعد از اين‌ها ملاک‌هايي چون موضوع، طول مطلب، ساختار و علت وجود دارد که کاملاً متغير هستند.