در پاييز 1946 و درست پس از پايان جنگ دوم جهاني، روزنامه سوئدي اکسپرسن، از او خواسـت تـا بـه آلـمـان بـرود و آنچه از زندگي مردم آلمان پساجنگ مي بيند را به رشته تحرير درآورد. چيزي که نوشته هاي او را منحصربه فرد مي کرد؛ انگيزه هاي عميق او بـراي کـشـف افراد در شرايط سخت بود. در حقيقت، اين کتاب برخي از نگراني هاي اساسي داگرمن را بيان مي کند و روند نگارش آن مي تواند يک تمرين مفيد در مشاهده و توصيف واقع گرايانه باشد. اين کتاب در زمان خودش، توجه هاي زيادي را جلب کرد و البته هنـوز هـم شايسته اين تقدير است، زيرا استيگ داگرمـن بـه جزئيات عيني نگاهي متفاوت داشت. بخشي به اين دليل که مي توانست با قاطعيت و بي پروا کلمات را بيان کند و مهم تر از آن، شجاعت ديدن مردم آلمان، به عنوان انسان هاي رنج ديده را داشت و به آنها برچسب رسوايي ملي يا مقصر نمي زد.