زندگي نه هيچ شباهتي به دروغ‌هاي هميشگي تله‌اسكرين داشت، و نه به آرمان‌هايي كه حزب در تلاش براي دستيابي به آن بود. آرمان‌هايي كه حزب ترسيم مي‌كرد چيزي بود عظيم، هولناك، درخشان ـ جهاني برساخته از فولاد و بتن، ماشين‌آلاتي غول‌آسا و سلاح‌هايي وحشت‌انگيزـ ملتي متشكل از جنگجويان و هواخواهاني متعصب كه با همبستگي تمام پيش مي‌رفتند. اما واقعيت شهرهايي بود دلگير و روبه تباهي كه مردمانش سوتغذيه داشتند و با كفش‌هاي سوراخ لخ‌لخ‌كنان اين‌سو و آن‌سو مي‌رفتند، در خانه‌هاي فكستني قرن نوزدهمي كه هميشه از آن بوي كلم مي‌آمد.