کتاب هذيان هاي دور غربت مجموعه‌اي از داستان‌هاي کوتاه رهنورد زرياب را در بر گرفته است. عنوان برخي از اين داستان‌ها عبارت است از «کرباس‌چه اول»، «کسادِ بازارِ عقل»، «فرنگستان و اخلاقيات»، «فال و فرنگستان»، «مارکوپولو و عروسِ مجبوبِ خاورزمين»، «اندر حَدوثِ فتنه گاوي» و «"پَه پَه رازي"!». مي‌دانيم که داستان کوتاه به داستان‌هايي گفته مي‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌هاي بلند باشند. داستان کوتاه دريچه‌اي است که به روي زندگي شخصيت يا شخصيت‌هايي و براي مدت کوتاهي باز مي‌شود و به خواننده امکان مي‌دهد که از اين دريچه‌ها به اتفاقاتي که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصيت در داستان کوتاه فقط خود را نشان مي‌دهد و کمتر گسترش و تحول مي‌يابد. گفته مي‌شود که داستان کوتاه بايد کوتاه باشد، اما اين کوتاهي حد مشخص ندارد. نخستين داستان‌هاي کوتاه اوايل قرن نوزدهم ميلادي خلق شدند، اما پيش از آن نيز ردّپايي از اين گونه داستاني در برخي نوشته‌ها وجود داشته است. در اوايل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمريکا و «نيکلاي گوگول» در روسيه گونه‌اي از روايت و داستان را بنياد نهادند که اکنون داستان کوتاه ناميده مي‌شود. از عناصر داستان کوتاه مي‌توان به موضوع، درون‌مايه، زمينه، طرح، شخصيت، زمان، مکان و زاويه‌ديد اشاره کرد. تعدادي از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نيکلاي گوگول»، «ارنست همينگوي»، «خورخه لوئيس بورخس» و «جروم ديويد سالينجر» و تعدادي از بزرگان داستان کوتاه در ايران نيز «غلامحسين ساعدي»، «هوشنگ گلشيري»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقي»، «صادق هدايت» و «سيمين دانشور» هستند.