نقالي در ايران قدمتي طولاني دارد و در حفظ بخشي از فرهنگ و سنت‌هاي بومي ايران‌زمين نقش بسيار مهمي ايفا كرده است، به خصوص در دوره‌هايي كه مردم از توانايي خواندن و نوشتن بي‌نصيب بودند، و طبعا نقل شفاهي اسطوره‌ها و آموزه‌هاي آييني رواج داشته است. مبناي نقالي به صورت كنوني داستان‌هاي معروف حماسي به ويژه شاهنامه فردوسي است. اين هنر در زمان صفويه به اوج خود رسيد و تا زمان ما ادامه يافته است.