در این کتاب اگر چه به پیروی از مکتبی عرفانی از نبوغ به معنای خدای درونی یاد کرده‌ام، بیشتر به معنی این کلمه در مکاتب روم باستان نظر داشته‌ام که واضع دو مفهوم نبوغ و اتوریه (مرجع یا مصدر امر) بودند.