امروز صبح، در لوبك، مهمان‌خانه‌چي، با اطلاع از اين‌كه عازم روسيه‌ام، با چنان قيافه‌اي حاكي از دلسوزي وارد اتاقم شد كه خنده‌ام گرفت: اين مرد ظريف‌تر، تيزهوش‌تر، و شوخ‌طبع‌تر از آن است كه در لحن نالان صدايش و طرز فرانسه حرف زدنش در برخورد اول به نظر مي‌رسد. وقتي فهميد كه من فقط براي تفريح سفر مي‌كنم، با نوعي خوش‌خلقي آلماني، بنا كرد به نصيحت كردن من كه از قصد خود منصرف شوم. پرسيدم: روسيه را مي‌شناسيد؟...