برج فرازاني كه در دوران عظمت تمدن اروپا برپا داشته شد بنايي بود بر آمده از حشمت و شكوه و شور و زيبايي و نيز سرداب‌هاي تاريكي. ساكنان برج، در قياس با عصر آينده. روزگاري سپري كردند توام با اتكاي به نفس و اطمينان و اميد بيشتر، جلال و جاه و زيبايي و بريز و بپاش زيادتر، آسايش و فراغ‌خاطر و خرمي بالاتر، لذت فزونتر از همنشيني و گفت و شنود با يكديگر، ستم و رياي گسترده‌تر، بينوايي و نياز سخت‌تر، احساسات (از جمله احساسات دروغين و سطحي) وافرتر، در برابر بي‌مايگي بردباري كمتر، از كار احساس غرور ژرفتر، از مشاهده‌ي طبيعت وجد شديدتر، و نشاط و شادابي سرشارتر. دنياي آن روزگار از بسياري چيزهاي برخوردار بود كه بايد اكنون از كف رفته محسوب شود، صرف نظر از اين‌كه چه به جاي به دست آمده است.