مانونگو ورا، خواننده انقلاب شيليايي كه كمي قبل از كودتاي پينوشه، به گونه‌اي تصادفي از شيلي خارج شده و بعد از كودتا به پاريس رفته، در چند سال نخست بعد از كودتا با ترانه‌هايش زبان گوياي وطن خفقان گرفته خود شده و در ميان جوانان اروپا جايگاهي بي‌همانند پيدا كرده. اما حالا، دوازده سال بعد از كودتاي 1973 ديگر نه اعتقادي به آنچه مي‌خوانده دارد و نه چشم‌انداز اميدبخشي پيش‌روي خود مي‌بيند. ديگر نمي‌خواهد به خودش و مخاطبانش دروغ بگويد. از سوي ديگر، صداهايي قديمي و مرموز او را به زادگاهش، به وطنش مي‌خوانند. پس به اين اميد كه هستي تكه‌تكه‌شده خود را بار ديگر به هم پيوند بدهد، به شيلي باز مي‌گردد. اما آنچه در وطن مي‌يابد بسي دور از انتظار و آرزوي اوست...