كوپر با پيچيدگي زماني نسبيت‌گرا دست و پنجه نرم مي‌كند. در حقيقت زمان، آنتاكونيست ميان‌ستاره‌اي است؛ زيرا آنچه كوپر بايد با آن بستيزد و بر آن فائق آيد، زمان نسبيت‌گراست نه به طور خاص كندي مفرط زمان. تسركت (ابر مكعب چهار بعدي) صرفا در يك زمان مشخص كنار اتاق‌خواب مورف قرار نگرفته، بلكه به طور بالقوه داراي سطوحي بي‌نهايت است كه هر كدام در دقيقه‌اي خاص، كنار كتابخانه قرار گرفته‌اند و كليت اتاق‌خواب مورف را در تمامي لحظات ممكنش بازنمايي مي‌كنند. به نظر مي‌رسد كه تعبير نولان از تسركت، ظاهرا وجود پيوستار فضازماني را امكان‌پذير مي‌كند كه در آن تمامي لحظات ممكن زماني، در آن واحد براي اين فضاي بسيار خاص در دسترس باشند... . از آنجايي كه فضا و زمان به نوعي با يكديگر جا عوض مي‌كنند، در مدتي كه كوپر در تسركت به سر مي‌برد، آزاد است كه به هر سوي زمان پرسه بزند، اما حركت فضايي او محدود مي‌شود. همان‌طور كه تورن مي‌گويد: «او مي‌تواند از طريق نظام تسركت به هر زماني كه دلش مي‌خواهد دسترسي پيدا كند، اما تنها در "يك اتاق"».