آنچه بيش از هر موضوع ديگري روش تاريخ‌نگاري يراوند آبراهاميان را از روش و يا در اكثر موارد فقدان يك روش و بينش مشخص ديگر پژوهندگان تاريخ معاصر ايران متمايز مي‌سازد، تاكيد خاص اوست بر مباني اجتماعي تحولات سياسي ادوار مورد بحث. توجهي كه در درجه اول خود را به صورت احتراز از تاكيد بر نقش تحولات خارجي بر دگرگوني‌هاي داخلي كشور نشان مي‌دهد و آن‌گاه در بررسي تاثير تنش‌هاي اجتماعي بر چگونگي شكل‌گيري حركت‌هاي سياسي.