فريدريش ويلهلم نيچه بي‌ترديد يكي از مهم‌ترين و تاثيرگذارترين انديشمندان يك قرن و نيم اخير است. او فيلسوف خواست زندگي و خواست قدرت است. زيگموند فرويد بنيانگذار روانكاوي درباره او گفته است: نيچه به درجه‌هايي از درون‌بيني دست يافته كه هرگز كسي به آن دست نيافته و نخواهد يافت... و نيز به چنان معرفت درخشان و هوشمندانه‌اي از خويش دست يافته كه هيچ كسي نمي‌تواند به اين حد از معرفت درباره خويش نايل آيد. آثار او بسيار مشكل و اغلب متناقض و مبهم است. هيبت و عظمت انديشه او به حدي است كه مارتين هايدگر يكي از بزرگ‌ترين فيلسوفان قرن بيستم در روزهاي پايان زندگي خود بارها گفته است: نيچه كمر مرا خرد كرده است. نازي‌ها از آثار او به سود خود بهره‌برداري كردند اما با وجود اين، نيچه ظهور اگزيستانسياليسم، روانكاوري، واسازي و پست‌مدرنيسم را به وضوح پيش‌بيني كرده بود. او استاد پاسخ‌هاي دندان‌شكن و گزين گويه‌هاي فلسفي است و اعلام او مبني بر اين‌كه خدا مرده است و اين كه هر آنچه مرا نكشد، مرا قويتر مي‌سازد او را پرآوازه كرده است. اما آيا جنون او ترفندي از سوي خود او بود؟