اغلب تاريخ‌نگاران، ماندگاري جمهوري سوم فرانسه را كه بعد از حدود يك قرني كه از انقلاب فرانسه مي‌گذشت بالاخره اين كشور را صاحب يك نظام سياسي با ثبات كرد، حاصل افول هيجانات سياسي در اين كشور به شمار مي‌آورند. هيجاناتي كه طي يك قرن جز به تاسيس نظام‌هايي يكي از ديگري ناكام‌تر نينجاميده بود، ناكامي در تثبيت نظام‌هاي وفادار به شعارهاي انقلاب فرانسه، ناكامي در بازسازي نظام منقرض شده توسظ همين انقلاب و ناكامي در برساختن نظامي كه مدعي پاسداري از ميراث اين هر دو در شكل امپراطوري بود. با اين همه، فقط اين وجه سلبي نبود كه باعث ماندگاري جمهوري سوم گشت. به استناد آنچه در اين كتاب به تفصيل شرح آن آمده است، اين ماندگاري عمدتا مديون ابداع مقوله‌اي بود كه ميان مردم يعني صاحبان مشروعيت سياسي از يك‌سو و بالاترين قدرت سياسي، يعني دولت، از سوي ديگر قرار گفت: مقوله‌اي به نام امر اجتماعي. افت هيجانات سياسي اين فرصت را پيش آورد كه راه حل ثبات سياسي نه در وادي صرف سياسي و نه حوزه صرف مدني بلكه در وادي امر اجتماعي جستجو شود. وادي‌اي ميانجي كه ابداعش به لطف مفهوم همبستگي ممكن گشت.