وي ابوالمعالي صدرالدين محمد‌بن‌اسحاق بن يوسف بن علي قونوي (673-608) ملقب به شيخ کبير است. از علماي نامي و عرفاي عالي مقام و مشايخ بزرگ قونيه بوده؛ پدرش در کودکي او وفات کرد و مادرش به ازدواج شيخ اکبر محيي الدين بن العربي در آمد، بدين وسيله صدرالدين نيز در تحت تربيت ناپدري و ديگر از بزرگان عرفان درآمد و در کنار سلوک و رياضت به کسب علوم ظاهري هم پرداخت و در اندک زماني جامع فقه و حديث و علوم ظاهري و عقلي و نقلي گرديد؛ به طوري که در تمام آنها وحيد عصر و مرجع استفاده علماي ظاهر و استفاضه بزرگان وقت بوده است: قطب الدين شيرازي از شاگردان وي بوده، حضرت شيخ با سعدالدين حموي ملاقات و رابطه محبت و وداد با يکديگر داشته‌اند. وي با خواجه نصيرالدين طوسي در مسايل حکمت مکاتبات فراواني داشته و مورد تمجيد خواجه بوده است. با مولاناي روم نيز کمال يگانگي را داشته و وظايف تجليل و احترام تمام در حق يکديگر معمول مي داشته‌اند.