گزافه نيست اگر در مجموعه شرح و نقدهاي نظريه پردازان طراز اول در باب «در جستجوي زمان از دست رفته»، اثر سترگ مارسل پروست، منظومه چهار گفتار کتاب حاضر را يک رويداد بناميم. ژوليا کريستوا که از بزرگ ترين منتقدان ادبي عصر حاضر است در اين گفتارها از نقدهاي بلاغي شايع فاصله گرفته و از منظري تاريخي به رديابي تبارشناسي سوبژکتيويته اي مي پردازد که تواما چهره هاي درهم تنيده مارسل را در مقام نويسنده، راوي، و شخصيت محوري اين رمان بلند، به ويژه در رابطه اش با پديده مادرانگي تصوير مي کند. کريستوا مي کوشد در اين منظومه به کل ساحت تجربه پروست بپردازد و نشان دهد که چرا پروست سنگ محک تناسب نظريه ادبي در دوران معاصر است. بي شک اين چهار گفتار، در کنار خوانش هاي ژيل دلوز و ژرار ژنت، از ماندگار ترين قرائت هاي اثر جاودان پروست در زمانه ما هستند.