به سرگذشت آدمي که نگاهي بيندازيم، زمانه‌هاي عسرت و ذلت بسياري را مشاهده خواهيم کرد که عرصه را بر انسان تنگ کرده‌اند. بني‌بشر همواره با خود، جهان و سرنوشت پنجه در پنجه بوده است. جهان امروز ما هم ميراث‌دار اين مصائب است و در نتيجه، رنج‌انديشي و تفکر دربار‌ه‌يي ماهيت انسان در هنگامه‌هاي رنج و حرمان از جمله ضرورياتي به شمار مي‌رود که به فهم وضع انسان کمکي درخور مي‌کند. سايمون کريچلي به همين منظور به مسئله‌ي تراژدي و بن‌مايه‌هاي اصلي آن پرداخته تا راهي به خودفهمي و خودشناسي ما بگشايد. کريچلي نخست زمينه و زمانه‌ي تکوين تراژدي را بررسي مي‌کند و سپس به ما نشان مي‌دهد تراژدي با نگاه به وضع سوگ‌ناک و البته هميشگي آدمي، جوهره‌ي انساني را از دل طوفان بلايا و مصائب بيرون مي‌کشد. به اين ترتيب تراژدي ديگر نه مسئله‌اي تاريخي يا گونه‌اي ادبي، بلکه تلاش انسان براي فهم وضع خويش است.