با دست و چشم هاي باز ايستاد و به جوخه آتش خيره شد. كشيش، وكيل و راهبه‌ها گامي به عقب گذاشتند. فرمانده جوخه آتش با دقت مواظب بود تا سربازان اسلحه هايشان را آزمايش نكنند؛ معمولا به يكي از سربازان جوخه آتش، اسلحه‌اي با خشاب خالي مي‌دادند، اما كسي نمي‌دانست آن اسلحه كدام است. به اين ترتيب هر يك از افراد مي‌توانست فرض كند كه محكوم به اعدام را نكشته و ديگران او را اعدام كرده‌اند.