مرلين عاشق زيبايي بود نه يك زيبايي معمولي و ساده بلكه زيبايي زندگي خوبي و انسانيت را دوست داشت. او خودش خوب بود در كارش خوبي‌ها را جستجو مي‌كرد و با كل دنيا سهيم مي‌شد؛ در نوشته‌هايش با فرزندانش در هر لحظه از زندگي