آل‌بويه خانداني ايراني و شيعي بودند که بر دستگاه خلافت عباسي سيطره کلي يافتند و عصر آنان از درخشان‌ترين ادوار فرهنگي قلمرو شرقي اسلام است. اين کتاب‌ پژوهشي است درباره اين خاندان و عصر فرمانروايي آنان. مولف پس از اشاره به خاستگاه و نسب بوئيان به ذکر احوال فرمانروايان بوئي و شيوه ملکداري آنها پرداخته و وزارت و ديوانسالاري را در عهد ايشان به ترتيب تيره‌هايشان بررسيده است. القاب و عناوين، سکه‌ها، اقطاعات و ديگر منابع و درآمد آل‌بويه، تحولات اجتماعي و کشاکش‌هاي مذهبي و نيز وضع دانش و ادب در قلمرو بوئيان از ديگر موضوعات مهم اين کتاب است. آل‌بويه نام خود را از «بويه‏» گرفتند که پدر بنيادگذاران‏ اين سلسله بود. جد ايشان ابو شجاع بويه پسر فناخسرو (پناه‏‌خسرو) نام داشت و از اهالى قريه ‏کياکليش در ديلمان بود و با گمنامى و تنگدستى زندگى مى‏‌کرد و روزى او از صيد ماهى بود. سپس شخصيتى يافته به خدمت ‏يکى از هموطنان خود به نام «ماکان کاکى‏» سردار امير نصر ساسانى‏ درآمد و پس از مرگش در سپاه «مردآويج زيارى‏» که از مردم‏ گيلان بود، داخل شد. او سه پسر داشت که بعدها هر سه به سلطنت رسيدند. پسر بزرگ على ‏نام داشت که بعدا به ‏«عمادالدوله‏» »معروف شد و پسردوم حسن «رکن الدوله‏» و سومى احمد «معزالدوله‏» ناميده‏ شدند. اين سه پسر، پس از تحمل شدايد و تلاش فراوانى که به کاربردند، به پيشرفت فوق‏‌العاده‌‏اى نائل شدند. به گفته ابن ابى‌‏الحديد، چنان سلطنتى تشکيل دادند که در شکوه و عظمت، ضرب‏المثل ‏بود. سلطنت آل‌بويه به ويژه در زمان عضدالدوله به اوج قدرت ‏رسيد و از آن پس، روى به انحطاط نهاد. آغاز آن از ماه ذيقعده ‏سال 321ه و پايان آن بنا بر احتمال قوى سال 448 بود. سلطنت‏ آنان 120 سال ادامه داشت و 17 تن از اين خاندان به حکومت‏ رسيدند.