پورداوود را بنيادگذار ايران‌شناسي در سرزمين ايران، و زنده‌کننده فرهنگ و زبان‌هاي ايران‌ باستان دانسته‌اند. وي از کودکي به دانستن اوضاع ايران قديم علاقه‌مند بود و چون به سن رشد رسيد، مطالعه کتاب‌هايي را که راجع به ايران باستان بود، بر مطالعه کتاب‌هاي ديگر ترجيح داد و به خصوص کتاب هاي مربوط به دين زردشتي بيش از همه توجه او را به خود جلب کرد و سال‌هاي دراز در اين‌باره به تحقيق پرداخت (پورداود، مقدمه بر يشت ها، 11-12) و با آگاهي وسيعي که از زبان‌هاي فرانسه، آلماني، انگليسي، عربي و ترکي و ديگر زبان‌هاي کهن داشت، تمام کتاب‌هاي مربوط به ايران قديم را - که به زبان‌هاي گوناگون نوشته شده بود - در کتابخانه شخصي گرد آورد و تا آخرين دقايق حيات به مطالعه و بررسي سرگرم بود و در اين راه از مباحثه و مکاتبه با دانشمندان بزرگ ايران‌شناسي دنياي غرب از جمله مارکوارت، مان، هارتمان، فرانک، شدر، براون، ميتووخ، مينورسکي، ولف و بلوشه دريغ نمي‌کرد. بر اثر کوشش‌هاي پيگير او ايرانيان مي‌توانند اوستا را به زبان فارسي ساده امروزي مطالعه کنند و از اوضاع و رسوم و اخلاق و مواعظ و حِکم، معتقدات ديني، روايت‌هاي تاريخي و اساطيري نياکان خود آگاه شوند. خدمت بزرگ او درباره تفسير اوستا به خدماتي تشبيه شده‌ است که گروته و راولينسون در قرن نوزدهم نسبت به کشف الفباي ميخي کردند و دنيا را از تاريخ قوم آريايي و ايران هخامنشي آگاه ساختند.