شناخت مولفه‌هاي هويت ايراني و چگونگي ظهور و استمرار آن در متون تاريخي و ادبي اعصار مختلف، به بازنمايي و تجديد حيات هويت ملي در جامعه امروز و يکپارچگي و وحدت قومي و مليتي کمک خواهد کرد. عصر ايلخاني يکي از دوره‌هاي طلايي بازنمايي هويت ايراني و تداوم انديشه ايران‌شهري است.ايرانيان که فاجعه يورش مغولان را پشت سر گذاشته بودند، تلاش کردند تا بر ويرانه‌هاي بازمانده از سرزمين ايران، شالوده‌هاي هويت ايراني را از نو بسازند و نشان دهند که ايرانيان پس از هر شکستي، با نيرويي مضاعف، بازسازي فرهنگ و هويت خود را از سر مي‌گيرند، تمدن و هويت ايراني با وجود هر تهاجمي همچنان پايدار مي‌ماند و دوباره شکوفا مي‌گردد. اين موضوع در آثار ادبي اين دوره، به‌ويژه شاهنامه‌هاي تاريخي انعکاس يافته است.بررسي منظومه‌هاي تاريخي برجسته دوره ايلخاني نشان مي‌دهد که شاعران اين آثار به جلوه‌هاي گوناگون هويت ايراني و انديشه سياسي ايران‌شهري توجه ويژه‎‌اي داشته‌ و در راستاي تثبيت و استمرار مولفه هاي آن گام برداشته‌اند. اين شواهد متني معتبر و موثق سند محکمي است در اثبات اين مدّعا که در عصر ايلخاني، سازه‌هاي هويت ايراني در همه ابعاد آن بازنمايي شده‌ و ايران‌زمين سرزميني شناخته شده با مرزهاي جغرافيايي معين بوده است.