كتاب ژيل دلوز درباره فرانسيس بيكن، صرف بررسي يك نقاش از سوي يك فيلسوف نيست. و اساسا آيا مي‌توان آن را كتابي درباره بيكن دانست؟ بي‌شك هم مي‌توان نقاشي را انديشيد و هم مي‌توان انديشه را نقاشي كرد. و مگر نقاشي، جز انديشه در قالبي پرهيجان و ملتهب است؟ نقاشي فرانسيس بيكن از جنس خشونتي منحصر به فرد است. مي‌توان به جرات گفت بيكن در تصاويري كه ارائه مي‌دهد، فروشنده خشونت است: مناظر وحشت، تصليب‌ها، شبه اندام‌ها يا اندام‌هاي مجروح و هيولاها. اما اينها جز حواشي مطلقا فريبنده‌اي نيستند. آنچه مستقيما براي او اهميت دارد خشونتي است كه از رنگ و خط بر مي‌خيزد. نتيجه آنكه فيگورهاي بيكن به هيچ وجه بدن‌هايي منجمد از ترس نيستند بلكه بدن‌هايي عادي‌اند در شرايط عادي گرفتاري و عذاب.