همکاري قدرتمند است. گونه هاي بسيار همکاري زيادي وجود ندارد – اما آنها تقريبا سياره را پوشش مي دهند. مورچه ها به تنهايي يک چهارم کل مواد جانوري را تشکيل مي دهند. با اين حال، ظرفيت انسان براي کار کردن با يکديگر باعث مي‌شود تا همه گونه‌هاي ديگر باقي بمانند. ما خود را در جوامع صدها ميليون نفري سازماندهي مي کنيم، در هر قاره ساکن هستيم و مردم را به فضا مي فرستيم. انسان ها بزرگترين بازيکنان تيم طبيعت هستند. و نکته واقعا شگفت‌انگيز اين است که ما فقط در 10000 سال گذشته صعود تند خود را به بالاي رتبه‌بندي آغاز کرديم – سبقت گرفتن از زنبورها، زنبورها، موريانه‌ها و مورچه‌ها. تکامل ژنتيکي نمي تواند اين ناهنجاري را توضيح دهد. چيز ديگري در حال وقوع است. چگونه به حيوان فوق اجتماعي تبديل شديم؟ در آخرين کتاب خود، دانشمند تکاملي پيتر تورچين (جنگ و صلح و جنگ) اين معما را با استفاده از برخي نتايج شگفت انگيز در علم جديد تکامل فرهنگي حل مي کند. داستان بشريت، از اولين گروه‌هاي پراکنده هومو ساپينس تا بزرگترين امپراتوري‌هاي تاريخ، معلوم مي‌شود که با منطقي پشيمان‌کننده هدايت مي‌شود. قدرت همکاري ظاهرا معجزه آساي ما در آتش جنگ شکل گرفت. تنها درگيري، که از نظر مقياس و شدت تشديد مي‌شود، مي‌تواند تغييرات خارق‌العاده در جامعه بشري را توضيح دهد – و جامعه بزرگترين فناوري نظامي از همه است. با نگاهي به تکامل فرهنگي، تاريخ بشر يک الگوي عجيب و متناقض را آشکار مي کند. انسان هاي اوليه بسيار برابرتر از ساير نخستي ها بودند و بي رحمانه هر فرد تازه اي را که مي خواست به نر آلفا تبديل شود حذف مي کرد. اما اگر طبيعت انسان از برابري حمايت مي کند، چگونه پادشاهان خداي غرق در خون دوران باستان توانسته اند تاج و تخت خود را به دست آورند؟ و چگونه، در طول هزاران سال، آنها از روي زمين محو شدند، و توسط روح دوباره متولد شده برابري انساني از بين رفتند؟ چرا داستان عدالت انساني وقايع معکوس هاي هزاران ساله است؟ بار ديگر، علم تنها به يک توضيح اشاره مي کند: جنگ عظمت وحشتناک سلطنت را ايجاد کرد و جنگ آن را از بين برد. پس آيا جنگ بي پايان سرنوشت ماست؟ يا ممکن است جامعه روزي فراتر از آن تکامل يابد؟ تنها يک راه براي پاسخ به اين سوال وجود دارد. تورچين را در سفري حماسي در زمان دنبال کنيد و چيزي را کشف کنيد که نسل‌هاي تاريخ آن را غيرممکن مي‌دانستند: قوانين پنهان خود تاريخ.