از نظر باربارا فردريكسون عشقي كه تاكنون در اذهان و عواطف بشر نقش بسته است باعث سرخوردگي و تنهايي منفي بيشتر بشر شده است. او عشق را محدود به يك نياز و ميل عاطفي شورانگيز به فرد مشخصي نمي‌سازد. عشق قرار نيست دائمي و براي هميشه در يك زندگي زناشويي گنجيده شود. از نظر او عشق حتي پيوند گسست‌ناپذير فاميلي هم نيست. تعريفي كه او از عشق ارائه مي‌دهد فقط در محدوده يك تماس روحي مثبت مفهوم پيدا مي‌كند. عشق از ديد او موج قوي احساسات مثبت و دوست‌داشتني است كه مي‌تواند در طول روز در برخورد با هر انساني جلوه‌گر شود.