داناي دادار را سپاس بي‌شمار كه باري ديگر مرا از مهر و نواخت بسيار خويش بهره‌مند و برخوردار گردانيد و توان آن ارزاني داشت كه جنگي از جستارها و نوشته‌هايم را در دفتري گرد آرم و فراپيش خوانندگان انديشمند و سخن‌سنج و ادب دوست بگذارم، با اين اميد و آرمان كه مگر خواندن آن‌ها اين گراميان فرهيخته را خوش و دلپسند بتواند افتاد و كليدي كارآمد به دستشان بتواند داد تا درهايي تاكنون نا‌گشاده را از فرهنگ‌ گران‌سنگ ايران و زبان دلاويز پارسي و ادب شگرف و شورانگيز آن بر روي خويش بتوانند گشاد، ادب و زبان و فرهنگي فسون‌بار و ماند‌گار كه مايه‌ي نازش و سر‌افزارش هر ايراني در پهنه‌ي گيتي است و پايگاه و پايبندان جاودانگي ايران، چونان بهينه بوم فرمند فرزنگي و فرهنگ و فرهيختگي.