طبيعت متكثر گفتگو كه موجب به شمار آوردن هستي‌شناختي «ديگري» و «ديگران» مي‌شود، به شكل بسيار مطلوبي مي‌تواند ما را به سوي توليد نظريه و تفكر انتقادي سوق داده و خير و شر فرهنگ ما را مشخص كند. اين يكي از وضعيت‌هاي مهمي است كه در آن مي‌توانيم محدوديت‌ها و مقدورات اين فرهنگ را بيشتر بشناسيم. از اين گذشته،‌ تصور من بر اين است در برخورد با كساني كه از ساليان پيش آراي خود را درباره شاهنامه نوشته‌اند و پژوهش‌هاي خود را به سرانجام رسانيده‌اند، تنها در گفتماني زنده و به روز، امكان بازخواني و فراروي از آرايشان،‌ و زايش تفكرات تازه در اين گستره وجود دارد. اين نيز به خودي خود در خدمت شكلي ديگر از بازخواني و به چالش كشيدن چنين متن‌هايي است...