آندره بازن بهتر از هر كسي در اروپا درباره سينما قلم مي‌زد. از همان روزي كه به سال 1948 نخستين شغل سينمايي‌ام را به من سپرد و در كنارش كار كردم، فرزندخوانده‌اش شدم. از آن پس همه رخدادهاي خوش و لذت‌آور زندگي‌ام را به او مديونم. بازن مرا آموخت تا در مورد فيلم و سينما بنويسم، نخستين نوشته‌هايم را تصحيح و چاپ كرد، و ياري‌ام كرد تا كارگردان شوم. اگر قرار باشد تصويري از بازن به دست بدهم، نخستين چيزي كه به ذهنم مي‌آيد، جمله‌اي از يك مجله امريكايي است: «فراموش‌نشدني‌ترين شخصيت همه عمرم بود.»