در بررسي گونه‌ي کمدي جايي است که محور بحث خنده‌ي تماشاگر و نه «نظام ساختاري گونه» در نظر گرفته شود. هم بر پژوهش گران روشن است که تماشاگران تنها به آثار کميک نمي‌خندند بلکه حتي در ديدن اثري جدي اما به شکل غافلگير‌کننده‌اي ضعيف از نظر ساختاري، شاهد خنده‌ي بينندگان به ساختار اثر هستيم؛ و اين موضوع مي‌تواند مقدمه‌اي براي ترک سينما باشد. پس خنديدن به کنش پيش رو مي‌تواند وجهي اعتراضي هم داشته باشد. همان اعتراضي که در تکرار زير لب واژه‌اي «مسخره» نهفته است. در سال‌هاي اخير و در کشورهايي که به تفريح مردم اهميتي داده نمي‌شود گاه بينندگان تنها براي خنديدن و با هم بودن و زدن بر روي دست و پاي هم به سينما مي‌روند. در کشور ايران پيش آمده که بينندگان در حالي که از لوده بازي بازيگري خرسند هم نبوده اند اما به دليل فشارهاي اقتصادي و اجتماعي به ديدن فيلم‌هايي رفته‌اند که از نظر ساختاري بسيار ضعيف بوده‌اند. همان بينندگان در نظرسنجي‌ها ابراز کرده‌اند که در خانه به فيلم‌هاي بهتر و خنده دارتري دسترسي دارند اما اين جا به سينما آمده‌اند تا در جمع بخندند. ميل آييني سينما هم گاه در خنديدن‌هاي جوامع افسرده مي‌تواند لحاظ شود انواع خنده‌ها نزد بازيگران و بينندگان مي‌تواند محور بررسي قرار گيرد. به سادگي نمي‌توان پنداشت که ما به خنده‌ي بازيگران مي‌خنديم. بازيگران فيلم‌هاي موزيکال دوره‌ي سرمشق (کلاسيک) رو به بينندگان مي‌خنديدند و اين حسي مفرح مي‌ساخت. اما اين موضوع در مورد بازيگران کمدي يک سان نيست. هارپو بي‌صدا مي‌خندد. لرل گريه هم مي‌کند. کيتن که با نخنديدن‌اش به شهرت رسيد. واکنش به خنده‌ي بازيگران نزد بينندگان متفاوت است. ملوسک‌هاي سينما با خنده دل‌نشين مي‌شوند.